9/52: птушкi/сава

Вiтаю!

Птушачак люблю бязмерна. Напэўна, за iхнюю магчымасць лятаць паўсюль, дзе захочуць, за iхняе хараство i разнастайнасць, за спевы. 

Сённяшнiя птушкi трошкi сумныя, але ня менш цiкавыя. 

Пiсала пад малюнкi верш. Намучалася, таму што адна справа, калi верш сам iдзе, а другая - пiсаць пад пэўны сюжэт. Але тое, што атрымалася, мне падабаецца, таму запрашаю!

Жыве савянятка ў адзіноце, 

Нiхто яго не саграе, не абдымае.

Выляцiць з хаты ў дождж-непагоду,

А парасонiк заўжды забывае...

Шукае дзiвосы ён, шукае сяброў, 

Спрабуе знайсцi сваё шчасце.

Спрабуе вярнуцца дамоў, 

Але пакуль не пашчасцiла...

А ён непаўторны сваёй прастатою,

I даляглядамi захапляецца.

Лятае з сiнiчкамi наўздагон, 

Аднак з сябраваннем не складваецца...

Ён любiць раздолле i цiшыню, 

Ды сiнiчкi шчабечуць няспынна...

А ноччу яны не лятаюць чамусьці 

I гэта так крыўдна!

Аднойчы ляцеў ён у цемры адзiн,

Як звычайна, самотна было на душы.

I тут узнiкае савяня перад iм,

Якое стане сябрам найлепшым...

Пачалi сябраць два савяняткi, 

Нiбы кроплi вады, падобны яны.

Разам паўсюль... Ад хаткi да хаткi...

Разам лятаюць i ўначы.

З часам вялiкаю стала сям'я,

Багата абдымкаў там i пацалункаў.

Хапае ўсмешак i перасмешак, 

А ў дождж-непагоду сядзяць яны дома, каля стала!

Цудоўнага настрою i абдымкаў!