Успаміны пра Чэхію, або ўражанні дню (нядзеля, верасень-14-2014)

Добрай раніцы!

Пару дзён таму я пісала пра суп, які каштавала ў Чэхіі. І вось сёння я знайшла фотаздымкі, якія зрабілі пад час гэтага падарожжа.

І ёсць адзін момант, які я на працягу ўжо трох год не магу забыць...

Я ня памятаю, як называлася працэдура, якую я вельмі хацела паспрабаваць, але вельмі мне было цікава і вельмі хацелася.

І вось мы з мужам зайшлі спытаць кошт.

Колькі гэта каштавала ўжо і не ўзгадаю, але было вельмі дорага. Мы ўжо збіралі ісці далей, але нам прапанавалі зніжку 50 % пры ўмове, што я буду сядзець на вітрыне :) І я згадзілася, пра што ні кропелькі не шкадую.

Мне памылі ногі-рукі нейкім растворам, прывялі да вітрыны, пасадзілі на лаву і сказалі павольна апускаць ногі. 

Гэта было незвычайна, таму што рыбкі накінуліся на мае пяты, гатовыя былі іх з'есці (было страшна, але прыемна :)

Тое, што рыбкі з'ядалі скуру, было не чутно. Яны былі вельмі маленькімі. Толькі адна рыбіна была вельмі тоўстай, і яе ўкусы я адчувала.

Гэта было казачна. Я не саромелася сядзець на вітрыне. Можна сказаць, што ў гэты момант я была вельмі радая, усміхалася так, што рот зацёк ад усмешак :)

І вельмі шмат людзей спынялася побач, каб пагледзець. І я ім усміхалася, нібы дарыла частку сваёй радасці. Дзяўчынка, якая займалася мною, нават спалохалася ад таго, што так шмат людзей спыняецца. Выйшла таксама пагледзець, што я раблю. А я проста сядзела і ўсміхалася людзям :)

Некаторыя заходзілі і таксама праходзілі гэтую працэдуру. Але не на вітрыне. Напэўна ім было сорамна, але цікава.

І мяне шмат фатаграфавалі. Нават ня ведаю чаму.

Што было такога там, я ня ведаю, але майго мужа напужаў гэты мужчына, калі дастаў такі аб'ектыў. Муж здзівіўся таму, што можна было такога на мне фатаграфаваць :)

І гэта было вельмі смешна :)

Але ўсміхацца было ўжо цяжка, таму што ад усмешак, як мне здавалася, рот вельмі моцна расцягнуўся, ад вуха да вуха :) 

Мне таксама ўсміхаліся ў адказ. Махалі рукой, вітаючы.

І нават у канцы, калі час, за які мы заплацілі грошы, канчаўся, мне прапанавалі яшчэ пасядзець. Напэўна я прынесла ім поспех :) І я пасядзела...

Пасля гэтага ногі і рукі былі такімі мяккімі, як у немаўляці. Проста неверагодна!!!

Таму, калі будзеце праходзіць побач з чым падобным, ня думаючы спрабуйце. Экскурсіі і палацы хутка забудуцца, гарады сальюцца ў адну ўрбаністычную масу. А ўражанні застануцца з Вамі на ўсё жыццё. Таму шукайце іх кожны дзень, кожны момант...

Прыемных уражанняў і цудоўнага настрою :)