Трымаючы шчарбаты келіх,

Прысядзеш на прыканцы свайго жыцця,

Стаміўшыся працягнеш ногі

І зразумееш, што душа твая

Даўно ўжо сышла з дарогі.

Бо сэнс жыцця, як і само жыццё

Было заўважным толькі час ад часу,

А бегатня ввакол, турботы і ныццё

Забралі важнае з-пад носу.

І вось ты стомлены сядзіш

І назіраеш заход сонцу.

У срэбных валасах тваіх гуляюцца нябёсы.

І гэты цяжар, каб паўсюль паспець

Вось-вось зваліцца з-за плеч...

І можа быць ты ўздыхнеш з палёгкай

І адчуеш, чалавеча,

Што момант вось цяпер,

Што момант гэты быў жыццём.