Бываюць такія моманты, калі ёсць што сказаць, а фотаздымкаў пра падзеі няма... І ня вельмі хочацца апавядаць пра такое. А ёсць падзеі, пра якія шмат фотаздымкаў, але няма магчымасці або слоў, каб распавесці тут пра гэта... Сумна, канешне :)
Так і мары, пра адныя можна расказаць жартам, а пра другія і насамрэч раскажаш, а будзе гучаць ня вельмі сур'ёзна.
Так і сёння... Мара была ў мяне... Нават не зусім мара, а цікаўнасць пакаштаваць сапраўднай ікры. Асаблівага абастрэння гэтае жаданне дасягнула пасля кнігі Пітэра Мэйла "Исповедь булочника". Канешне, яе складана параўнаць з ягоным творам "Год в Провансе", але вельмі цікава было чытаць.
Дык вось, там апісваўся вельмі цікавы, і так смачна гучаў, спосаб, як можна есці ікру. Калі будзе магчымасць, пачытайце. Вельмі пазнавальна :))))))))) Прайшло некалькі год...
І ў мяне было ўсё вельмі проста: чорны хатні хлеб, тварожны сыр і хочацца сказаць залатыя, але больш падобныя да памяранцавага колеру, ікрынкі. Смачна!!! Вельмі!
Адной марай меньш...
Засталося вілу набыць на беразе атлантычнага акіяну і каманду фудбалістаў нарадзіць :) А астатняе і так складзецца...
Цудоўнага настрою і спаўнення мар!
Але будзьце асцярожныя з жаданнямі...
Яны могуць часам спаўняцца :)
No comments:
Post a Comment