Каты, кошкі, кашакі

Усіх вітаю на сваёй старонцы!
Хоць да сакавіка засталося каля 5 дзён, у мяне сёння будзе аповед пра кашакоў. Можна нават сказаць пра кашакоў сакавіка. У нас у хаце былі такія іх гулі і спевы, што не ў кожны сакавік такія можна сустрэць на вуліцы.
Зусім выпадкова да нас трапіла зялёнавокая кошачка Муля (Мулька-Шпулька, Жулька і г.д. :)
Забрала я яе з вуліцы, дзе яна, бедалага, замярзала.
Кошачка такая ласкавая, так мурлыкае прыгожа! Такі мяккі мілы камячык.

А гэта наш Рысік (Рыська, Рысёк-Калбасёк :) Ён хлопчык, рос з маленькага кацяняткі ў нас, разам з сабакам Торам еў з аднае міскі, гуляў з ім, нават нападаў на сабаку. Баявы кот! Таксама вельмі ласкавы... быў. Пакуль не прыйшла любоў.

Як толькі я прынесла кошачку ў хату, наш кот вытарашчыў вочы спачатку на мяне, потым на кошку і нейкім дзікім голасам, нечым падобны на крык чалавека пачаў крычаць "Ай-ай-ай-ай-ай". Гэта было вельмі-вельмі смешна чуць і бачыць у той момант беднага кашака.

Спачатку кошка шыпела і ўрчала на ката. Я думала, што прымірыць іх будзе нерэальна. Але выратавала тое ж, што і з сабакам: агульная міска з ежай. І каты пасябравалі.

А Рысёк забыўся на сваю гаспадыню (на мяне, значыць), яго нельга было ня толькі ўзяць на рукі, але і пагладзіць сябе кот не даваў. Хадзіў такі кавалер важны :) Хадзіў як другі хвосцік за Мулькай, дзе яна, там і ён.

Тут Мулік-Шпулік аблюбавала сабе мой гаршок, куды я хацела садзіць цыбульку. І спала толькі ў ім, дзівачка!

Але кошачку прыйшлося адвезці бацькам, таму што муж сказаў, што яму ўжо ня будзе дзе жыць, калі кошка застанецца. Прыйшлося аддаць. Але я ведаю, што з ёю ўсё добра, яна накормленая і ў цяпле. 

А Рыська стаў ізноў маім катом, ласкавым і гаварлівым :) Так і жывем!

Цудоўнага працоўнага тыдню!